«Δεῦτε φιλεόρτων ὁμήγυρις, δεῦτε καὶ τρυφήσωμεν,
ἐν τῇ πανσέπτῳ πανηγύρει τοῦ ἀθλοφόρου Χριστοῦ·
σήμερον γὰρ ὡς ἑωσφόρος ἤστραψε,
καὶ πρὸς ἀκήρατον πανδαισίαν,
συγκαλεῖται τοὺς βοῶντας·
χαίροις τῶν Ἀποστόλων ὁμόζηλε,
καὶ τῶν εὐκλεῶν Ἀναργύρων,
ἐγκαλλώπισμα τερπνὸν·
χαίροις ὁ πλουσίαν τὴν χάριν παρὰ Χριστοῦ λαβών,
καὶ τοῖς αἰτοῦσι παρέχων δαψιλῶς τὰς εὐεργεσίας
χαίροις τῶν Μαρτύρων ὁμότιμε,
καὶ τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας ὀλοθρευτὰ ἰσχυρέ.
Ἀλλ’ ὦ Τρύφων ἀθλητὰ ἀήττητε,
ἀπάλλαξον ἡμᾶς ἐκ συμφορῶν καὶ κινδύνων,
καὶ δώρησαι τοῖς ἀγροῖς ἡμῶν
εὐφορίαν τῇ ἱερᾷ ἀντιλήψει σου».
Μέ κάθε λαμπρότητα ἑόρτασε καί φέτος ἡ νεοσύστατη ἐνορία τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος Τριπόλεως τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Τρύφωνος.
Τήν Κυριακή 31η Ἰανουαρίου 2016, παραμονή τῆς ἑορτῆς τελέσθηκε μέγας πανηγυρικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, πλαισιωμένου ἀπό Ἱερεῖς τῆς Τριπόλεως καί τῆς γύρω περιφερείας.
Ἡ προσέλευση καί ἡ συμμετοχή τοῦ κόσμου ἦταν μεγάλη.
Ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς θά τελεσθεῖ ὁ Ὄρθρος καί πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
Τήν πρώτη Φεβρουαρίου τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας τή μνήμη τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, πού ἔχει καθιερωθεῖ ὡς ὁ προστάτης τῶν ἀμπελουργῶν καί γενικῶς τῆς γεωργικῆς παραγωγῆς. Ὁ ἅγιος Τρύφωνας γεννήθηκε στή Λάμψακο τῆς Φρυγίας, μαρτύρησε τό ἔτος 249 μ.χ., ὅταν αὐτοκράτορας τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ἦταν ὁ Δέκιος, στή Νίκαια τῆς φρυγικῆς Βιθυνίας. Ἡ περιοχή ἦταν ξακουστή γιά τούς ἀμπελῶνες της ὅπως καί ὅλα τά παράλια της Προποντίδας. Ἐκεῖ βρίσκονταν πόλεις πού φημίζονταν γιά τήν ἀφθονία τῶν κρασιῶν τους: ἡ Ραιδεστός, ἡ Κύζικος καί ἡ περιοχή τῆς Βιθυνίας μέ τά κρασιά τῆς Τρίγλειας, τῆς Κίου, τῆς Νίκαιας. Ὁ Ἅγιος συνδέεται λοιπόν καταρχήν μέ τήν ἄμπελο καί τόν οἶνο λόγω προέλευσης ἀπό περιοχή παραγωγῆς οἴνων ποιότητος, ἀφοῦ λίγες ἦταν οἱ βυζαντινές ἐπαρχίες, πού μποροῦσαν νά καυχηθοῦν γιά τόν οἶνο τούς τόσο, ὅσο οἱ περιοχές τῆς Προποντίδας. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εὐσεβεῖς, ἀλλά τό παιδί, πού γέννησαν, ἦταν ἀκόμη εὐσεβέστερο. Ὁ Τρύφων, ὅπως καί τό ὄνομά του φανερώνει, ἐντρυφοῦσε στή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ποθοῦσε τήν τρυφή τῶν θείων καί οὐρανίων ἀγαθῶν. Γνώριζε πολύ καλά τήν κοσμική σοφία, σπούδασε καί ἐξασκοῦσε τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Ἐργαζότανε ὅμως παράλληλα μέ ζῆλο γιά τήν διάδοση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας μεταξύ τῶν εἰδωλολατρῶν. Τό μεγαλύτερο ὅπλο πού διέθετε στή διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἦταν ἡ κυριαρχία του στά ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Ἦταν τό φόβητρο τῶν δαιμόνων. Στό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός του καί μόνον, οἱ δαίμονες ταράσσονταν καί χάνονταν ἀπό προσώπου τῆς γῆς. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε γιά τίς θαυματουργικές ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνα, τόν παρακάλεσε νά πάει στόν τόπο του καί νά θεραπεύσει τήν ἄρρωστη κόρη του. Ἀφοῦ ὁ Ἅγιος γιάτρεψε τήν κόρη τοῦ αὐτοκράτορα αὐτός τοῦ ἔκανε πολλές δωρεές καί διέταξε τόν ἔπαρχο Πομπηϊανό μαζί μέ ἄλλους ἄρχοντας νά τόν ὁδηγήσουν πάλι στό τόπο του. Στήν ἐπιστροφή του ὁ Ἅγιος μοίρασε στούς φτωχούς, πού συναντοῦσε στό δρόμο, ὅλα τά χρήματα, πού τοῦ χάρισε ὁ βασιλεύς, χωρίς νά κρατήσει οὔτε δραχμή γιά τόν ἑαυτό του. Ὅταν ἔφτασε στό σπίτι του, ζοῦσε ὅπως καί πρῶτα. Θεράπευε τούς ἀσθενεῖς καί ὁδηγοῦσε τούς πλανεμένους στήν ἀλήθεια. Αὐτό ἤτανε τό κύριο ἔργο του, νά διαδώσει τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί νά φέρει τόν κόσμο κοντά Του γιά νά σωθοῦν. Μετά ἀπό τό θάνατο τοῦ Γορδιανοῦ, βασίλευσε γιά λίγο ὁ εὐσεβής Φίλιππος καί στή συνέχεια ἔλαβε τή βασιλεία ὁ Δέκιος. Σκοτάδι πνευματικό καί πόλεμος κατά τῶν Χριστιανῶν βασίλευε παντοῦ σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ὅταν οἱ διωγμοί μεγάλωσαν, πῆγαν κάποιοι στόν ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς, τόν Ἀκυλῖνο καί τοῦ κατήγγειλαν τά ἑξῆς: Στή Λάμψακο, τοῦ εἶπαν, ὑπάρχει κάποιος μορφωμένος ἄνθρωπος. Εἶναι γιατρός στό ἐπάγγελμα. Αὐτός περιφρονεῖ τούς βασιλεῖς, ἐμπαίζει τούς μεγάλους θεούς καί προσκυνάει τόν Χριστό. Τοῦτον ὁμολογεῖ, ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Πολλοί ἀπό αὐτόν ξεγελάσθηκαν καί ἀσέβησαν πρός τούς θεούς. Ἀμέσως τότε ὁ Ἀκυλῖνος ἔστειλε γράμματα ἀπειλητικά. Διέταξε νά ἐρευνήσουν παντοῦ σ’ ὅλα τά μέρη γιά νά τόν βροῦν καί νά τοῦ τόν ἀποστείλουν ἐκεῖ τό συντομότερο. Ὁ Ἅγιος, μόλις ἄκουσε, ὅτι τόν ζητοῦσαν οἱ διῶκτες τῆς πίστεως, δέν ἔφυγε γιά νά κρυφτεῖ στά δάση καί τίς σπηλιές. Ἀντίθετα ὁπλίστηκε μέ τή δύναμη τῆς προσευχῆς καί ἔτσι χαρούμενος παραδόθηκε μόνος του στούς διῶκτες του, οἱ ὁποῖοι εὐχαριστημένοι τόν ἔφεραν στόν ἔπαρχο. Ὅταν παρουσίασαν τόν Ἅγιο στόν ἔπαρχο αὐτός τόν ρώτησε νά πεῖ τό ὄνομά του, νά ἀπολογηθεῖ γιά τήν πίστη του, τήν τύχη του, (ἐννοοῦσε τήν οἰκονομική κατάσταση) τό ἐπάγγελμα καί τόν τόπο του. Ὁ Ἅγιος του ἀπάντησε μέ προθυμία: Ὀνομάζομαι Τρύφων καί κατάγομαι ἀπό τή Λάμψακο. Ὅσο γιά τήν τύχη μου, ἔχω νά σού ἀπαντήσω, ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν πιστεύουμε σ’ αὐτήν, διότι ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει. Ἐμεῖς ἀντίθετα πιστεύουμε, ὅτι ὅλα ἔγιναν μέ τάξη καί ἁρμονία ἀπό τόν Παντοδύναμο Θεό, ὁ ὁποῖος κυβερνᾷ ὄλον τόν κόσμο μέ τή σοφία Του. Δέν κυβερνᾶται ἀπό τήν τύχη. Ὄχι. Πιστεύω ἀκόμη, ὅτι εἶμαι ἐλεύθερος ἄνθρωπος καί ὅτι δέν εἶμαι δοῦλος κανενός, παρά μόνον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος γιά μένα εἶναι ὁ στέφανος, ἡ δόξα καί τό καύχημά μου. Ὁ τύραννος ἀφοῦ πρῶτα προσπάθησε νά τόν ἐκφοβίσει μέ τά μαρτυρία καί ἀφοῦ τόν εἶδε στερεό στήν πίστη του, προστάζει τότε νά κρεμάσουν τόν Ἅγιο στό ξύλο, καί νά τόν χτυπᾶνε μέ σπαθιά. Ἐκεῖνος ἀμέσως ἔβγαλε τά ροῦχα του καί δέχθηκε μέ προθυμία καί καρτερικότητα νά τόν σπαθίζουν λίγο - λίγο ἐπί τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες. Δέν ἔβγαλε ὅμως ὁ Ἅγιος οὔτε μία φωνή. Ὁ δέ ἔπαρχος ἔλεγε. Ἄλλαξε μυαλό, Τρύφωνα καί μήν εἶσαι ὑπερήφανος. Προσκύνησε τούς θεούς, γιατί ἐκεῖνος πού ἔρχεται κόντρα στά βασιλικά προστάγματα πεθαίνει μέ φρικτό θάνατο. Ὁ Ἅγιος μέ θαυμαστό θάρρος, τοῦ ἀποκρίθηκε: Ἄκουσε, τύραννε: Ὅποιος δέν ἐφαρμόζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά πεθάνει μέ θάνατον αἰώνιο, διότι εἶναι οὐράνιος βασιλεύς καί ὁποῖος τόν ἀρνηθεῖ χάνει τήν αἰώνιο ζωή γιά νά τιμωρεῖται εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἔτσι ὁ Ἅγιος ὅδευσε πρός τόν Κύριο διά τοῦ μαρτυρίου κερδίζοντας τήν αἰώνιο ζωή πού τόσο ποθοῦσε καί λαχταροῦσε συναλλαζόμενος μετά τῶν ἄλλων Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας καί τῶν Ἀγγέλων.
+ π. Ι. Σ
Δημοσίευση σχολίου