(συνέχεια από προηγούμενο )
Πώς ν’αφήσω μια ψυχή
στην μοναξιά του κόσμου
και πως θα βρω το αύριο
σαν θα χαθεί το φως μου…;
Έκανα πέτρα τη καρδιά
την πίκρα μου ασπίδα
να μην φανεί στα μάτια μου
του πόνου η ρυτίδα.
Φτωχιά μικρή αγάπη μου
εσύ τι φταις ετώρα;
Να σε τυλίξει η απελπισία
στου χωρισμού την ώρα…
Που θε να βρω τη δύναμη
για το στερνό τ’αντίο
που σαν μαχαίρι δίκοπο
θα κόψει και τους δύο…
Βήμα και ο χτύπος της καρδιάς
βαδίζουνε παρέα
για το παιχνίδι της ζωής
που παίζεται μοιραία.
Την βρήκα και εκάθετο
δεντρί δίχως κλωνάρια
να ψάχνει,να αναζητά
του χωρισμού τα χνάρια…
«Γεια σου καλή μου της μιλώ
γιατί’σαι λυπημένη;
ο πόνος θέλει δύναμη
μη βγούμε νικημένοι…
Μα εσύ δεν μένεις μόνη σου
σ’αφήνω την ελπίδα
την σκέψη,την αγάπη μου
παρηγοριάς αχτίδα…
Με κοίταξε λυπητερά,
με δάκρυα μ’απαντάει:
«Ότι διαβαίνει απ’το παρόν
χάνεται δεν γυρνάει…»
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...
Δημοσίευση σχολίου