Πολλά παιδιά θα κάνουμε
να ζουν ευτυχισμένα
να μην γυρνούν ξυπόλυτα
στους δρόμους λασπωμένα.
Και συ ντυμένα όμορφα
θέλω για να γυρίζεις
κι όχι με κουρελόρουχα
τον κόσμο ν’αντικρύζεις.
Μα τώρα έλα γέλασε
και σκούπισε τα μάτια
και ρίξ’όλη την θλίψη σου
στη λήθη, στα κομμάτια…
Τίναξε πίσω τα μαλλιά
γέλασε πικραμένα
και με βαθύ παράπονο
μου λέει δακρυσμένα:
Ορθά τα όσα μου μιλάς,
σωστά τα όσα βλέπεις
μα πως μπορείς το άγνωστο
με όνειρα να πλέκεις;
Είναι όπως το μικρό πουλί
που νιώθει τα φτερά του
και σαν πετάξει δεν γυρνά
ξανά εις τη φωλιά του.
Όμορφο το σπιτάκι σου
όμως χωρίς θεμέλια
και ο ατελής ο μάστορας
θα φέρει τη συντέλεια.
Και δεν με νοιάζει αν φορώ
ρούχα κουρελιασμένα
τι στα χρυσά κι αν θα ντυθώ
θα είναι λεκιασμένα…
Το σώμα σαν ακολουθάς
χάνεις και την ψυχή σου
και γίνεσαι άπληστος κακός,
ξεχνάς την ύπαρξή σου…
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...
Δημοσίευση σχολίου