Συνέχεια ποιήματος Ξενιτειά του Τάκι Τζίβα (ΜΕΡΟΣ 6)

Φύλαξε όλα αυτά καλά ,
βαθιά μες στο μυαλό σου
να μην χαθείς και λυπηθείς
εσύ τον εαυτό σου…

Συγγνώμη αν σε πίκρανα
μα ο χωρισμός με πνίγει,
η πίκρα μέσα στη καρδιά
βαθιά πληγή ανοίγει…

Καλέ μου πόσο σ’αγαπώ
εσύ δεν το γνωρίζεις,
αφού αυτόν τον χωρισμό,
εσύ αποφασίζεις.

Ο κόσμος άδειος γύρω μου
θα είναι μακριά σου
θα ζω μεσ’τη παγωνιά
έξω απ’την αγκαλιά σου.

Ανάθεμα στη ξενητειά,
κατάρα στη μιζέρια
αφού τη μαύρη μου καρδιά
την σκίζει με νυστέρια…


Αντίο αγαπημένε μου,
για πάντα έχε «ΑΝΤΙΟ»
μα μην ξεχάσεις μια καρδιά
μονάχη μες στο κρύο…

Μέσα στη νύχτα θα κρυφτώ
και στις σπηλιές του σκότους,
ως κάποτε εσύ να’ρθείς
από τους ξένους τόπους.

Όπως το χώμα την βροχή,
έτσι θα σε προσμένω,
όπως το κρύο το νερό
σε στόμα διψασμένο…

Και θα’ρχομαι συχνά εδώ
για σένανε να κλαίω,
να κλαίω το τραγούδι μας
που με’μαθες να λέω.

Κι αν με ξεχάσεις ώ καημέ
φίδια θα με σπαράξουν,
φωτιά και κεραυνοί μαζί
θα πέσει να με κάψουν

Πάρε αγαπημένε μου
το φτωχικό σταυρό μου,
να σε καλώ και να’ρχεσαι
τη νύχτα στ’όνειρό μου.

Στα μαύρα μακριά μαλλιά
μια ψαλιδιά δακρύζει,
Θεέ μου με τι απονιά
στα δύο τα χωρίζει…


Και ξανακόβει άλλη μια
σε κείνα τα κομμένα
μισά κρατά του ριζικού,
μισά δίνει σε’ μένα…

Πάρτα καλέ μου κι αυτά
παρηγοριάς σημάδι
να μην βουλιάξεις και χαθείς
στου πόνου το σκοτάδι…

Και κάθε μέρα που περνά
μια τρίχα ν’ αφαιρείς
και σαν τελειώσουν όλες τους,
πίσω ξανά να’ ρθείς…

Κι εγώ με τα’ άλλα τα μισά
το ίδιο θε να κάνω
με κάθε μια απ’ αυτές
γεφύρι για να φτιάνω.

Να γεφυρώσω θάλασσες
βουνά και οικουμένη
για να γυρίσεις και να βρεις
αυτή που σε προσμένει…

Το ξέρω πόσο μ’ αγαπάς
καλέ μου αγαπημένε
πνοή μου και ελπίδα μου,
αϊτέ μου λαβωμένε…Η πίκρα τώρα έφυγε
όλη απ’ τη καρδιά μου
μα δώσε μου κάτι και εσύ
για να’ χω συντροφιά μου.


Μια φωτογραφία σου