(συνέχεια από προηγούμενο
http://voltastintripoli.blogspot.gr/2018/01/blog-post_332.html
)
Να φύγω θέλω μακριά
από την αδικία
αφού γεννήθηκα φτωχός
και ζω στην τυραννία…
Να πάω εκεί που είν’ζωή τ
ο χρήμα και τα πλούτη
να ζήσω άνθρωπος κι εγώ
μες την ζωή ετούτη…
Βοήθα με από κει μακριά
γρήγορα να γυρίσω
και τους φτωχούς μου τους γονείς
να μην τους λησμονήσω.
Στο θολωμένο μου μυαλό
όλα είναι μπερδεμένα
στα χείλη το παράπονο
τα μάτια δακρυσμένα…
Γκρεμός μπροστά, ρέμα βαθύ
πίσω με περιμένει
και παραπίσω ακολουθά
φουρτούνα ανταριασμένη…»
Μα τώρα ότι και να πω
ότι κι αν αποφασίσω
η μοίρα πέρασε μπροστά
και δεν γυρίζει πίσω…
Ξύπνησα από το λήθαργο
και από τις μαύρες σκέψεις
τα πράγματα δε λύνονται
μονάχα με τις λέξεις…
Δυο ώρες μου απόμειναν
χρόνο δεν έχω άλλο
κι από τον έναν τον καημό
πρέπει να μπω στον άλλο…
Μ’ αυτός είν’κι ο πιο βαθύς
τα σωθικά σου καίει
παγώνει την αναπνοή
σαν η καρδιά σου κλαίει…
Πες μου και συ μοίρα σκληρή
πώς να την αντικρίσω;
και που θα βρω την δύναμη
να την παρηγορήσω;
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...
Δημοσίευση σχολίου