Τίτλοι τέλους για Αρκαδικά Νέα και Καθημερινά Νεα

 

Γράφει η Βάλια Αμπατζή

Το κλείσιμο δύο εφημερίδων και η σιωπή που μένει πίσω

Η είδηση του κλεισίματος των Καθημερινών Νέων και των Αρκαδικών Νέων δεν είναι απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στη μακρά αλυσίδα των απωλειών του έντυπου Τύπου. Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι για το πού βαδίζει η ενημέρωση στη χώρα μας – και κυρίως, για το τι χάνουν οι τοπικές κοινωνίες όταν οι φωνές τους σβήνουν.

Πριν 2 μήνες έκλεισαν τα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ και μόλις έκλεισαν τα ΑΡΚΑΔΙΚΑ ΝΕΑ

Δυο εφημερίδες ιστορία της Αρκαδίας

Οι εφημερίδες αυτές, καθεμία με τον δικό της τρόπο, δεν ήταν απλώς «μέσα». Ήταν κομμάτια της συλλογικής μνήμης, σημεία αναφοράς για την καθημερινότητα, τον πολιτισμό, την πολιτική και –κυρίως– για την ίδια την έννοια της τοπικής ταυτότητας. Όταν κλείνει μια εφημερίδα, δεν χάνονται μόνο θέσεις εργασίας. Χάνεται και το αρχείο της, η ζωντανή καταγραφή μιας εποχής, η αμεσότητα με την οποία μια κοινωνία μιλάει στον εαυτό της.

Η ψηφιακή μετάβαση, οι οικονομικές δυσκολίες και η μεταβολή στις συνήθειες των αναγνωστών προβάλλονται εύλογα ως αιτίες. Όμως πίσω από αυτές τις εξηγήσεις κρύβεται μια βαθύτερη αλήθεια: ότι η ενημέρωση παύει να θεωρείται δημόσιο αγαθό και γίνεται προϊόν που κρίνεται αποκλειστικά με όρους αγοράς. Σε μια τέτοια λογική, οι μικρές φωνές –όπως οι τοπικές εφημερίδες– είναι οι πρώτες που σωπαίνουν.

Η απώλεια αυτή δεν αφορά μόνο όσους διάβαζαν πιστά τα φύλλα τους. Αφορά όλους μας, γιατί η ενημέρωση που συγκεντρώνεται σε λίγα, μεγάλα και ομογενοποιημένα κέντρα δεν μπορεί να αποτυπώσει την πολυφωνία και τις ανάγκες της περιφέρειας. Το κενό που αφήνουν τα Καθημερινά Νεα και τα Αρκαδικά Νέα δεν θα το καλύψουν τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε οι γρήγορες αναρτήσεις. Η ουσία της δημοσιογραφίας είναι η επιμονή, η έρευνα, η συνέπεια – και αυτή ακριβώς η ουσία χάνεται όταν κλείνουν οι εφημερίδες.

Ίσως λοιπόν το ερώτημα δεν είναι μόνο γιατί κλείνουν οι εφημερίδες, αλλά γιατί εμείς, ως κοινωνία, δείχνουμε τόσο μικρή διάθεση να τις στηρίξουμε. Χωρίς ανεξάρτητες και ζωντανές φωνές, το έδαφος μένει ελεύθερο για την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και την αδιαφορία.

Θυμάμαι απο τα πρώτα βήματα μου στον χώρο της Δημοσιογραφίας τον κ Βασίλη να στηρίζει τα άρθρα μου.

Υπήρχε λίγος κόσμος πια που στήριζε την έντυπη δημοσιογραφία

Το κλείσιμο των δύο αυτών τίτλων ας μην περάσει στη λήθη ως ένα «αναπόφευκτο γεγονός». Ας λειτουργήσει ως υπενθύμιση ότι η δημοσιογραφία, για να επιβιώσει, χρειάζεται όχι μόνο δημοσιογράφους και εκδότες, αλλά και αναγνώστες πρόθυμους να την υπερασπιστούν.

Δυστυχώς... έκλεισαν....

Εύχομαι στο κ Βασίλη Καρύδη καλη συνέχεια και τον ευχαριστούμε εμείς οι δημοσιογράφοι για όλα και για το βήμα που μας έδωσε